Bij een normale zwangerschap verplaatst de eicel zich naar de baarmoeder en nestelt zich daar. Als de bevruchte eicel zich echter niet in de baarmoeder maar in de buikholte innestelt, is er sprake van een buikzwangerschap. Net als bij een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is dit een extra-uteriene zwangerschap.

Hoe vaak een buitenbaarmoederlijke zwangerschap voorkomt, welke symptomen daarop duiden en welke oorzaken daarvoor verantwoordelijk zijn, leest u hier.
[button]Verder lezen over het onderwerp zwangerschap[/button]

1. bij een buitenbaarmoederlijke zwangerschap bevindt de eicel zich buiten de baarmoeder.

Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is net als een ectopische zwangerschap een zwangerschap waarbij de eicel zich buiten de baarmoeder nestelt. In het Latijn worden deze ook wel extra-uteriene zwangerschappen (EUG) genoemd. Bij een buitenbaarmoederlijke zwangerschap komt het eitje via de eileider in de buikholte terecht.

Normaal gesproken wordt de eicel uit de eierstok gestoten, waarna ze in de eileider door een zaadcel wordt bevrucht. De eicel verplaatst zich vervolgens naar de baarmoeder, waar het uitgroeit tot een embryo.

Bij een buitenbaarmoederlijke zwangerschap kunnen daarbij complicaties optreden, zodat de eicel de baarmoeder niet haalt en zich bijvoorbeeld aan het buikvlies hecht. Omdat een baarmoeder niet nodig is, kan een extra-uteriene zwangerschap ook ontstaan na een hysterectomie of sterilisatie.

Gelukkig komt dit type zwangerschap zeer zelden voor. In het algemeen is de kans op een buikzwangerschap ongeveer 0,01%. Volgens onderzoeken wordt in Duitsland uitgegaan van 20 extra-uteriene zwangerschappen per 1.000 levendgeborenen. Ongeveer 95% van de zwangerschappen waarbij de eicel buiten de baarmoeder innestelt, zijn buitenbaarmoederlijke zwangerschappen.

In de meeste gevallen zijn anatomische oorzaken verantwoordelijk.

Hetfeit dat de eicel niet zoals gebruikelijk via de eileiders de baarmoeder bereikt, kan verschillende oorzaken hebben, die allemaal nog niet volledig wetenschappelijk zijn opgehelderd.

Het eiceltransport kan worden verstoord door de volgende aspecten:

• buik- of bekkenoperaties
• Anatomische bijzonderheden (zoals zijbuizen of verzakkingen in de eileider)
• eerdere buis- of buikzwangerschappen
• Kunstmatige inseminatie
• anticonceptie met behulp van een spiraaltje
• Vruchtbaarheidsproblemen
• endometriose laesies
• na een hysterectomie

Een buisontsteking, die in veel gevallen wordt veroorzaakt door chlamydia, kan ook een aanleiding zijn voor een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Roken wordt ook beschouwd als een bijkomende risicofactor.

3. Sommige buitenbaarmoederlijke zwangerschappen zijn asymptomatisch.

Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is meestal niet aantoonbaar zonder echografie. Net als bij een normale vroege zwangerschap kunnen veel getroffen vrouwen last hebben van verschijnselen als ochtendmisselijkheid, gespannen borsten en een gemiste menstruatie. De zwangerschapstest is ook positief.

Verder verloopt de buikzwangerschap meestal zonder symptomen en blijft dus onopgemerkt. Dat er in het verdere verloop geen symptomen optreden, komt vooral doordat er voldoende ruimte is in de buikholte. In veel gevallen sterft het embryo vanzelf door een tekort aan voedingsstoffen.

De diagnose wordt meestal uitsluitend door onderzoek gesteld. De meeste vrouwen die thuis positief testen, gaan tussen de 9e en 12e week van de zwangerschap naar een gynaecoloog voor een echoscopie om de zwangerschap te bevestigen.

Tijdens dit onderzoek kan de arts vaststellen of een bevruchte eicel zich in de baarmoeder heeft gevestigd. Als dit ondanks tekenen van zwangerschap niet het geval is, kan gedetailleerder echografisch onderzoek helpen om de ingenestelde eicel te vinden.

Let op: Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is zeer gevaarlijk en kan levensbedreigend zijn. Het is daarom essentieel om een arts of ambulance te bellen als u ernstige symptomen ervaart.

4. abdominale zwangerschap – wanneer een operatie onvermijdelijk is

Omdat een embryo in de buikholte niet van voldoende voedingsstoffen kan worden voorzien, beëindigt het lichaam in de helft van de gevallen de zwangerschap na korte tijd vanzelf. Het embryo sterft, waarna het weefsel weer wordt opgenomen.

Als dit niet het geval is, is behandeling dringend noodzakelijk, omdat er anders aanzienlijke gevolgen voor de moeder kunnen zijn. De kans op ernstige complicaties zoals verklevingen met andere organen is zeer groot.

Als het eitje nog erg klein is, dient de arts intraveneus of intramusculair medicijnen toe om de zwangerschap af te breken. Als het eitje zich al stevig in de buikholte heeft genesteld, is een laparoscopie of een chirurgische opening van de buikholte onvermijdelijk. Dat laatste kan grote problemen opleveren, omdat meestal ook de placenta en delen van de darm moeten worden verwijderd.

Als de buikzwangerschap al vergevorderd is, is dit levensgevaarlijk voor de moeder. Doodbloeden is het grootste gevaar.

Het is zeer zeldzaam, maar er zijn gevallen bekend waarbij de baby bij een buitenbaarmoederlijke zwangerschap voldragen werd. Als een moeder de baby op eigen risico wil houden en dragen, moet deze in de 32e tot 34e week van de zwangerschap via een keizersnede ter wereld worden gebracht. Een natuurlijke bevalling is niet mogelijk. Volgens onderzoekers is de kans dat moeder en kind deze bevalling overleven één op een miljoen.

5. boeken over zwangerschap direct online bestellen

No products found.