Als je kind een acute blindedarmontsteking heeft, dan is er sprake van een ontsteking van de zogenaamde blindedarm. Je herkent deze ontsteking aan het feit dat je kind koorts en pijn in de buik, misselijkheid en/of verlies van eetlust heeft.
Om een onschuldige maagontsteking of maag-darminfectie uit te sluiten, kun je een zelftest doen: Druk enkele seconden met uw vinger op de linkerkant van de buik. U kunt hier lezen hoe het type de diagnose verzekert.
Als u niet zeker weet of uw kind rechter- of linkerbuikpijn heeft, ga dan naar de huisarts. Hoe eerder uw kind met een blindedarmontsteking wordt behandeld, hoe kleiner de kans op complicaties.
Als uw kind klaagt over buikpijn en ook over misselijkheid, braken en diarree, kunnen deze symptomen tekenen zijn van een blindedarmontsteking bij uw kind. Als de symptomen worden verergerd door bewegingen en schudden, is het redelijk om te vermoeden dat het kind een dergelijke ziekte heeft.
In dit artikel leggen we uit hoe u het voorstadium van een blindedarmontsteking, een zogenaamde appendicitis, kunt herkennen en hoe u zich correct kunt gedragen.
[button]Verder lezen over de gezondheid van kinderen[/button]
Inhoudsopgave
1. blindedarmontsteking bij kinderen: dit veroorzaakt de pijn in de onderbuik
Het risico dat je kind een blindedarmontsteking krijgt is anatomisch bepaald. Als de dunne darm aan de zijkant samenkomt met de dikke darm, vormt zich daar een blind uiteinde: de blindedarm. Aan het onderste uiteinde bevindt zich een blindedarm die ongeveer acht centimeter lang is.
In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, is het niet de hele appendix die ontstoken raakt, maar alleen het aanhangsel. Dit heeft ook te maken met de anatomie van het lichaam: aangezien de blindedarm alleen een ingang heeft, maar geen uitgang, hopen voedselresten zich gemakkelijk op. Dit kan een ontsteking veroorzaken.
Maar appendicitis bij kinderen kan ook worden veroorzaakt door darminfecties, een knik in de blindedarm of fecale stenen. Deze bestaan uit massaal samengeperste ontlasting omgeven door slijm en droge darminhoud. Soms echter veroorzaken ook ziekten (bv. wormbesmetting), tumoren of vreemde voorwerpen een blindedarmontsteking.
Risicogroepen: Appendicitis wordt meestal vastgesteld bij kinderen van tien tot vijftien jaar oud. Jongens worden vaker getroffen dan meisjes. Maar slechts ongeveer tien procent van de gediagnosticeerde blindedarmontstekingen treft kinderen en adolescenten. Volgens PraxisVITA zijn er jaarlijks ongeveer 80.000 gevallen.
2 U kunt een blindedarmontsteking bij kinderen herkennen aan de volgende symptomen
De getroffenen hebben meestal last van zeer hevige, soms krampende buikpijn. Deze begint rond de navel en verplaatst zich vervolgens naar de rechter onderbuik. Bij rennen of springen op het rechterbeen en bij hoesten of niezen wordt de pijn sterker.
De buikwand is zeer gevoelig voor druk en gespannen. Patiënten hebben vaak geen eetlust en klagen over misselijkheid. Een ander teken is lichte koorts.
Ga snel naar de dokter! Als je het gevoel hebt dat je kind misschien een blindedarmontsteking heeft, ga dan onmiddellijk naar de dokter. Geef vóór het onderzoek geen pijnstillers om de diagnose van de arts niet te bemoeilijken. Als de behandeling niet op tijd plaatsvindt, bestaat het risico van een zogenaamde gescheurde blindedarm. Ontlasting en bacteriën kunnen de buikholte binnendringen en een buikvliesontsteking veroorzaken, die gevaarlijk kan zijn. Meisjes kunnen zelfs onvruchtbaar worden.
3. Blindedarmontsteking bij kinderen: hoe uw kinderarts de diagnose stelt
Hoewel een blindedarmontsteking bij kinderen op het eerste gezicht gemakkelijk te diagnosticeren zou moeten zijn, is dat in de praktijk niet het geval. De diagnose van de ontsteking kent twee uitdagingen:
- Detypische symptomen treden slechts bij ongeveer de helft van de getroffenen op. Appendicitis bij kinderen kan bijvoorbeeld met of zonder koorts verlopen.
- Vooral jongere patiënten zijn vaak niet in staat de pijn precies te lokaliseren. Zij beschrijven de klachten slechts vaag en kunnen niet zeggen waar ze optreden.
De arts stelt de diagnose door palpatie, temperatuurmeting en een echo.
De kinderarts palpeert eerst de buik. Als hij niet tot een definitieve diagnose komt, onderzoekt hij het kind verder.
Omdat vooral jongere kinderen hun pijn niet precies kunnen lokaliseren en “slechts” buikpijn hebben, zal de arts niet alleen de buik van uw kind palperen. Hij zal ook naar de borst en buik luisteren en in de keel kijken. Daarbij zal hij uw kind goed observeren en zijn beperkingen beoordelen.
Omdat een blindedarmontsteking de pijn verergert, zal uw kind waarschijnlijk kort moeten springen.
Verder wordt de temperatuur onder de oksels en in de billen gemeten , een verschil is ook typerend voor een ontsteking. Het bloed wordt onderzocht op een toename van leukocyten. Ook een palpatie van de endeldarm draagt bij tot de diagnose. Met een sonografie (echo-onderzoek) kan de arts het verloop van de ziekte bepalen. Dit gebeurt aan de hand van de hoeveelheid vocht die zich al in de buik heeft opgehoopt. Als het om een chronische ontsteking gaat, kan ook een röntgenfoto met contrastvloeistof worden gemaakt.
4. Er zijn twee vormen van therapie mogelijk: het nemen van antibiotica of een operatie.
Afhankelijk van het resultaat van de onderzoeken wordt een beslissing genomen over de therapie. In de regel zijn er twee verschillende vormen van therapie: conservatieve therapie of een operatie.
4.1 In het geval van een conservatieve therapie moeten de bloedwaarden nauwkeurig worden gecontroleerd.
Appendicitis herkennen. De zelftest
Om een blindedarmontsteking bij uw kind te herkennen, kunt u met behulp van een test de zogenaamde let-go-pijn uitlokken. De pijn treedt niet op als je op de buik drukt, maar als je de druk op de linker (!) onderbuik loslaat. De test werkt door 15-30 seconden met je vinger op de linkerkant van de buik te drukken en dan los te laten. Als uw kind nu pijn voelt aan de rechterkant, wijst dit op een blindedarmontsteking. Een andere mogelijkheid is het aanspannen en strekken van de knie.
Bij een conservatieve therapie krijgen patiënten antibiotica en moeten ze in bed blijven. Dit is echter alleen mogelijk bij een ongecompliceerde ontsteking, dus als uw kind een blindedarmontsteking heeft. Als de arts tot deze therapie besluit, wordt het bloed regelmatig gecontroleerd op ontstekingswaarden. Als de waarden niet verbeteren of zelfs toenemen, wordt een operatie steeds waarschijnlijker.
4.2 Als een operatie nodig is, kan deze minimaal invasief of via een incisie plaatsvinden.
Er zijn twee mogelijkheden voor een operatie: minimaal invasieve chirurgie via endoscopie en conventionele chirurgie, waarbij een incisie wordt gemaakt aan de rechterkant onder de navel. Beide procedures worden onder algemene verdoving uitgevoerd.
De beslissing over de te gebruiken methode wordt genomen door de opererende arts.
Het voordeel van de minimaal invasieve methode is dat de patiënt meestal eerder het ziekenhuis kan verlaten. Daar staat tegenover dat de operatie zelf iets langer duurt. Als tijdens de operatie uitgebreide ontstekingen worden geconstateerd, kan de chirurg te allen tijde overschakelen op de conventionele methode.
Zoals bij elke operatie bestaat er een risico van algemene infectie, en in bepaalde omstandigheden kan zich pus in de buikholte ophopen. Darmlussen kunnen aan elkaar kleven, wat te wijten is aan de littekenvorming. In dat geval kan een vervolgoperatie nodig zijn.
5 Verder lezen over de gezondheid van kinderen
No products found.